Beste Lucas,
We kennen elkaar uit Rotterdam. Jij was wethouder, ik bestuurder van de Deelgemeente Feijenoord. Ik herinner me je als een bestuurder met lef, politiek inzicht, maar ook met historisch besef. Iemand die wist waar de stad vandaan kwam en een beeld had van waar die het met de stad naartoe moest. Inderdaad: de grootste fout die een bestuurder kan maken, is denken dat de tijd met hem aanvangt en na hem niets meer komt. Je bent je ervan bewust, net als ik, dat het werk nooit af is, maar dat we herinnerd worden door wat we hebben bijgedragen.
Nu ben je Burgemeester van Amersfoort. Een prachtige stad, en ik kom er graag. Een stad met een verleden. Eén van de grootste politiek leiders die ons land kent, komt er vandaan: Johan van Oldenbarnevelt. Illustere voorgangers had je er: Annie Brouwer-Korf. Maar ook Jules van Randwijck, die zich liet ontslaan omdat hij zich niet kon vinden in de politiek van de bezetter. In november 1938 ondertekende hij een petitie om de inwoners van de stad op te roepen “onze medemenschen”, vluchtelingen uit Duitsland en Oostenrijk, bij te staan met tijdelijk onderdak en verzorging. Zijn opvolger, Harloff, werd na de oorlog tot 12 jaar cel veroordeeld. Zijn bijnaam was “scheetje”. Ik zal er verder niet op ingaan, maar je kan je er vast wel wat bij voorstellen.
Wat laat jij na, Lucas? Hoe wil je dat jij herinnerd wordt? Op dit moment worden twee van je ingezetenen bedreigd met uitzetting naar een land dat ze niet kennen. Amersfoorters. Jong en kwetsbaar. Niemand heeft last van ze als ze blijven.
Natuurlijk. Regels zijn regels. Maar het feit dat ze uitgezet mogen worden, betekent niet dat ze uitgezet moeten worden. En als bestuurder ben je geen willoos werktuig van hogere machten. Als bestuurder, zeker als Burgemeester, moet je er zijn voor alle inwoners. Ik las dat je in een documentaire gezegd hebt dat je voor ze mee had willen lopen. Omdat je -blijkbaar- eigenlijk ook vindt dat ze moeten blijven.
Robbert
