Gisteravond had ik Johan Herman bij me in de studio van Radio Rijnmond. Hij had zijn dochter Brigitte en zijn vriend de fotograaf Niko Wielders meegenomen. Alledrie zijn ze actieve wijkbewoners van Hillesluis. Johan is journalist voor De Sluis en doet van alles rond het polderplein. Zijn dochter doet vrijwilligerswerk en Niko geeft les en fotografeert voor De Sluis. Het was een gezellig gesprek over de vooroordelen over Hillesluis. Je kan er prima over straat en mensen gaan gewoon met elkaar om. Soms gebeurt er wel eens wat, en sommige mensen vinden het vervelend dat je geen karbonaatje meer bij een Hollandse slager kan kopen, maar over het algemeen waren we het aan het eind van de uitzendig nog steeds eens met de stelling "ik voel me eige thuis in Hillesluis".
Vervolgens, na een korte stop in het kippencrematorium, een bewonersavond in Bloemhof. Bewoners van de omgeving van de Korenbloemstraat en Hortensiastraat maken zich zorgen om toegenomen criminaliteit. Mogelijk als gevolg van scherper cameratoezicht op de Beijerlandselaan en de Dordtselaan. Ik maak het vaak mee dat mensen vragen om hekken, cameratoezicht en meer politietoezicht. Samen met de woningbouwcorporaties, de politie en iedereen die er verder mee te maken heeft, denken we daar natuurlijk serieus over na, maar ik ben er geen groot voorstander van. We kunnen niet heel Rotterdam volbouwen met hekken, camera’s en overal politie-agenten en beveiligers neerzetten, hoewel we daar waar het de spuigaten uitloopt wel moeten optreden. Maar: er is nog wat anders. wat wetsovertreders het liefst hebben, is dat mensen zich niet met hen bemoeien. Dat ze de andere kant op kijken. Wat ze niet graag zien, is dat mensen opletten, met elkaar praten, en met elkaar de overtreders aanspreken. Nu is het onverstandig om dat te doen als het hard-core criminelen zijn, maar die sukkelige dealertjes en sloebers van junks laten zich juist door oplettende en samenwerkende straatbewoners vaak makkelijk wegsturen. Sommige wijkbewoners vinden het vervelend als ik zeg dat straatbewoners óók zélf wat kunnen doen. "Waar betaal ik dan belasting voor!", "zie je wel, de overheid doet niets!" zijn veelgehoorde commentaren. Ik word daar soms wel eens boos over. We werken ons allemaal de blubber, zelfs de overheidsdienaren. Samen met de Roteb, de Werf, Stadstoezicht, de Politie, bewonersorganisaties, vrijwilligersorganisaties én "gewone" mensen moeten we Rotterdam er weer bovenop krijgen. Daar worden fouten bij gemaakt, het gaat langzamer dan we willen, we komen tegenslagen tegen, maar die stad wordt weer van ons! En het is té makkelijk om te zeggen dat "de overheid niets doet". Gelukkig was aan het eind van de avond (bijna) iedereen het daar mee eens.
Ja, enerzijds goed gezegd dat de bewoners ook zelf iets kunnen doen en er is daarvan een voorbeeld gegeven.
Maar als bewoners – waarvan x-tal qua leeftijd of sechte gezondheid niet bestand zijn tegen welk opportonisch of aso-gedrag van jongeren – zich bedreigd voelen, dan wil ik wel eens zien of naaste buurtgenoten daar wel tegen opgewassen zijn. In het ergste geval kan je van hen geen medewerking verwachten.
Wat ik bedoel is de saamhorigheid voor elkaar hebben en met elkaar eigen leef en/of woonomgeving leefbaar te houden en respect afdwingen bij de jongeren. Daar is soms hulp bij nodig, ten eerste van de ouders (die zijn verantwoordelijk), van de overheid (-deel-gemeente, politie).
We leven niet meer in vorige generatie, dat is duidelijk, maar enige discipline – d.w.z. minder tolerant zijn – kan mijnsinziens worden afgedwongen, dat kan goedschiks maar ook kwaadschiks.
Wat betreft de instellingen, die zich inzetten voor de wijk of buurt, zoals de bewonersorganisatie – waarin de meesten allemaal vrijwiligger actief, doen er alles aan om het aldaar `binnen de aanvaardbare grenzen’te houden, doch niettemin hebben we de bewoners niet altijd beheersbaar, zoals er wordt verwacht.
Tenslotte nog dit: zoalsgezegd, waar gewerkt wordt kunnen fouten worden gemaakt, daar zijn we – nog steeds – mens voor en niemand is perfect en/of volmaakt. We streven ernaar om -ondanks alle tegenslagen of negativiteit – om het ook in Bloemhof minder problematisch te maken, maar we moeten daar bij wel op hulp vanuit de overheid kunnen rekenen, zodat we met elkaar er wat van kunnen maken, toch???
Een overdenking: Hangjongeren, een ongeneeslijke ziekte?
Veel gemeenten hebben last van jongeren die ogenschijnlijk doelloos rondhangen op plekken waar het als hinderlijk wordt ervaren. Wat er ook ondernomen wordt heeft weinig of geen effect. Politie, hekken, geluidssystemen noem maar op, het probleem wordt verplaatst naar een andere locatie. Het lijkt een ‘onuitroeibaar’ probleem.
Maar is dit ook echt zo? Wat is de reden dat deze samenscholing plaatsvindt? Wat is de achtergrond van deze groepen? Wie heeft deze problematiek gecreëerd?
Dit zijn vragen die bij mij opkomen als ik nadenk over deze jonge mensen. Jeugd die om de een of andere reden geen kans ziet om hun energie op een leuke, verantwoorde of misschien beter gezegd, maatschappelijk geaccepteerde wijze te gebruiken. Is er dan niets wat hun interesseert? Zijn ze dan nergens voor te porren? Is hun motivatie puur een wil om rottigheid uit te halen?
Eerlijk gezegd geloof ik daar niets van. Er is een onderliggend probleem en dat hebben we met z’n allen in deze maatschappij geschapen. Een vrijwel totaal gebrek aan liefde, aandacht, warmte, genegenheid en opvoeding. Dubbele banen, geen tijd voor een goed gesprek, opvang voor de kinderen, kortom we laten met elkaar een leven zien waar veel kinderen (jongeren) niet echt van gecharmeerd zijn. En als we er even goed naar kijken vinden we dat leven zelf ook niet echt aantrekkelijk. Maar wij ‘ouderen’ zijn daar in gegroeid en zien geen mogelijkheid om dat nog terug te draaien. En nu zitten we met een probleem! Het leven dat wij ‘lijden’ is niet aantrekkelijk en door dit drukke leven hebben we last van jongeren die we zelf niet hebben geleerd hoe fijn en mooi het leven kan zijn.
IK geloof dat het absoluut mogelijk is om deze groep jonge mensen opnieuw te motiveren en hun energie om te zetten in een, voor deze jongeren aantrekkelijke manier van leven. Door deze omzetting wordt het leven weer zinvol en leuk. Het is voor niemand leuk om in een negatieve hoek geplaatst te worden, maar door dit met deze groep jongeren te doen bevestigen we alleen maar dat hun visie op het leven correct was en dus boeren we nog verder achteruit. Hoe ‘genezen’ we dan deze maatschappelijke ziekte? Bied iets anders, bied warmte, begrip, een luisterend oor, een arm om ze heen. Geef ze een reden om actief te zijn, het gevoel van waarde niet door geld maar door oprechte acceptatie. We geloven niet in kwaad met kwaad bestrijden, dit heeft altijd een negatief gevolg. Er is een heel oud gezegde, dat we vandaag de dag zelden meer horen: “Ledigheid is des duvels oor kussen” veel mensen denken dat hiermee wordt bedoeld dat niks doen niet goed is. De werkelijke betekenis is dat we ons zelf moeten vullen met het goede. En dit is liefde, warmte, begrip en vul verder maar in. We moeten terug. Echte hulp komt uit het hart, dat is wat ieder mens nodig heeft om de ontwikkeling van zelfrespect en respect voor een ander te laten groeien.