Geen voetbal vandaag.

(foto: Trouw, Joël van Houdt. Postproductie: Jan Heijnen. Orginieel hier)

Ik was door Sezer Consult, Dienst S&R en Stichting Afri uitgenodigd om een straatvoetbaltoernooi te openen, maar meer dan twee straatvoetballers waren er niet. Geen idee wat er aan de hand was, maar jammer was het wel. Dan maar een beetje in de gezellige speeltuin Afrikaanderplein rondgehangen en met een journaliste (Harriët Salm) van Trouw gebabbeld. Ze verbaasde zich er -terecht- over dat het straatvoetbaltoernooi niet van de grond was gekomen. Ik moest haar gelijk geven.

Wat er vandaag gebeurd is, weet ik niet. Aan de betrokkenheid van de organiserende partijen zal het niet liggen. Ik ga het eens navragen, en zal er dan nog eens iets over schrijven, als ik het niet vergeet.

Maar jammer is het natruurlijk wel. En het gebeurt wel vaker. Het is een constant gevecht bij dit soort activiteiten om er een succes van te maken. Er gaat veel extra geld naar de Deelgemeente voor allerlei projecten die gericht zijn op achterstandswijken. Dat is prettig en terecht, maar als we willen dat er ook wat goeds mee gebeurt moeten we wel opletten. Goede voornemens en creativiteit genoeg, maar levert het op wat we willen dat het oplevert? Drie “let op”-jes:

Let op het management: Ofwel: ten eerste: gebeurt er ook daadwerkelijk iets? Komen de projecten daadwerkelijk van de grond, of blijft het bij plannenmakerij? En kunnen we ook rapporteren wat er gebeurt? Gebeurt het op tijd?

Let op de resultaten. Ofwel: ten tweede: bereiken we wat we willen bereiken? Leidt -bijvoorbeeld- een braderie ook tot -bijvoorbeeld- bewustwording, betere binding met elkaar of meer participatie? Kunnen we er verder mee, en gaan we er verder mee?

Ten derde: let op de effecten: beklijft het, of is het een éénmalig iets? Worden mensen er blij, beter of gelukkiger van, of versterkt het het cynisme alleen maar (dat, zo moet ik wel zeggen, in Rotterdam-Zuid wel íets vaker dan af en toe aanwezig is).

En dan misschien nog het allerbelangrijkste: heeft de lokale bevolking er wel trek in? Ik bespeur regelmatig een mismatch tussen vraag en aanbod. Er zijn nogal wat projecten die van overheids- of stichtingswege met de allerbeste bedoelingen worden bedacht, maar die nauwelijks aansluiting vinden bij de bevolking. Soms vind ik dat we ze dan tóch moeten doorzetten (de afrikaanderparasol bijvoorbeeld, is nu typisch zo’n top-down initiatief. Maar wel mooi). Soms denk ik dat we ons ook wel eens achter de oren moeten krabbelen, voordat we iets willen waar misschien helemaal geen vraag naar is.

Aan de andere kant zie je ook nog wel eens initiatieven die rechtstreeks door wijkbewoners worden bedacht, maar die wij (de overheid dus) om een veelheid van redenen niet (kunnen) steunen. Ik heb hier al eens over geschreven.

Tot slot: ik werd door een aantal jongens aangesproken: ze waren er mordicus op tegen dat op het Afrikaanderplein een Cruyff-court zou komen. Balen, want ik vind het prachtige courts. Ze hadden een paar stevige argumenten (de foto hierboven geeft een idee van het gesprek dat we hadden), dus we gaan zeker nog eens verder met ze hierover van gedachten wisselen.

update Harriët Salm heeft er dit artikel over geschreven.