Sommig nieuws doet me wel eens grimlachen. Ik vind het erg verdrietig dat het Armandomuseum in Amersfoort is afgebrand, maar dat de omstanders naar buiten zijn gerend met hun telefoons, niet om 112 te bellen, maar om foto’s te maken, vind ik iets slapstickachtigs hebben. Pas een half uur nadat de eerste rook is gesignaleerd, (en zes minuten nadat de brandweer een automatische melding binnen heeft gekregen) belt de eerste omstander 112. Hilarisch.
En verdrietig. Het bewijst maar weer eens dat het slecht gesteld is met de risico- en rampencommunicatie in Nederland. Toen ik statenlid was, heb ik me daar mee beziggehouden, omdat ik toen al geschrokken was van de manier waarop het georganiseerd is, en het gebrek aan kennis. Kort gezegd: in delen van de provincie is ontvangst van de rampenzenders niet of nauwelijks voldoende. Als mensen een sirene horen, weten ze wel dat ze naar huis moeten, ramen en deuren moeten sluiten en de rampenzender aan moeten zetten, maar sommige mensen gaan eerst nog naar school om hun kinderen te halen, sommige winkeliers sluiten hun klanten buiten, anderen binnen, en blijkbaar weten in ieder geval inwoners van Amersfoort niet dat het wel eens verstandig kan zijn 112 te bellen als je iets ziet branden, maar zijn er geen redenen om aan te nemen dat anderen daarin beter zouden handelen.
