Dag van de witte stok.

Vandaag is het de dag van de witte stok. De witte stok is het symbool van blindheid en slechtziendheid. De stok biedt blinden en slechtzienden de mogelijkheid om te voelen wat er zich om hen heen bevindt en zich zo over straat te verplaatsen, en bivendien automobilisten en voetgangers te wijzen op hun handicap. De witte stok is een recente uitvinding: de Parisienne Guilly d’Herbemont in 1930 kwam op het idee. Noch de automobilisten noch de voetgangers hadden oog voor blinden. Ze liet zich inspireren door de witte stok van de politieagenten.

Vandaag dus extra aandacht voor blinden en slechtzienden in het verkeer. Sinds iets meer dan een jaar hebben we een school voor blinden en slechtzienden in de deelgemeente, en de weg naar de tramhalte was niet in orde, zo constateerden we vorig jaar. We hebben nu ribbeltegels neergelegd, en de kinderen hebben extra les gehad in veilig over straat lopen. Vandaag de officiële opening van het ribbeltegelpad: met de kinderen en een extra grote witte stok liepen we naar de tramhalte om daar balonnen op te laten. Onze vrienden van de Roteb hadden een extra grote containerwagen en de kinderen mochten naar hartelust voelen en in de wagen zitten. De gemeente had een extra leuk cadeau: vier fietsen (twee tandems en twee aanhangfietsen), zodat de kinderen zich ook met de fiets kunnen verplaatsen.

Voor échte verkeersveiligheid heb je verschillende partijen hard nodig. De overheid moet ervoor zorgen dat de kruisingen op orde zijn en dat de verkeerslichten het doen, enzovoort; de verkeersdeelnemers moeten rekening houden met elkaar. Helaas hoorde ik dat er nogal wat automobilisten zijn weinig tijd willen nemen voor het laten oversteken van blinde en slechtziende kinderen.

Hoewel ik van de automobilisten zonder geduld wel wat chagerijnig werd, was het verder heel gezellig: veel nieuwe vrienden gemaakt (wél twee Kevins, waarvan er één graag met me op de foto wilde) en afgesproken dat ik snel weer eens terugkom. Meer foto’s (van Karin) hier.

Update: twittervriendin Anna-Maria twittert: “Wat een dommigheid…de lol en magie van een ballon loslaten is toch het nastaren?” Wel, er is meer lol met balonnen. Het waren grote felgekleurde balonnen, dus de slechtziende kinderen konden ze in ieder geval zien. De blinde kinderen konden ze voelen, en voelen hoe ze van hun handen afglippen en door en in de lucht worden meegenomen. Bovendien was het voor de omwonenden en mensen in de buurt nu éxtra zichtbaar dat er wat bijzonders aan de hand was.