De verkiezingen komen eraan, en de Nederlandse politieke partijen, althans de serieuzere onder hen, hebben een probleem. Aan de ene kant willen ze zo veel mogelijk mensen aan zich binden door zo min mogelijk mensen af te schrikken (reden om en masse mee te varen met de gay pride, bijvoorbeeld: de nieuwe politiek-correcte “must-do”); aan de andere kant zijn er vijanden nodig. Je moet immer laten zien waar je tegen bent. Vandaar dat Hans Spekman vandaag in de Volkskrant zich nog eens afzette tegen de SP, de SP tegen de huidige coaltiepartijen VVD en CDA, CDA tegen de PVV (nu wel), de PVV tegen de VVD (en tegen Europa) en de VVD tegen zachtjes rijden op de snelweg, betutteling en overbodige regels. Oh, en Groen Links is ook ergens tegen, maar ik weet niet precies wat.
Natuurlijk hebben we na de verkiezingen elkaar weer nodig, dus al dat vijandschap kan rustig met een korrel zout genomen worden. Behalve dan als je graag in de oppositie wil zitten.
Vijandschap werkt! Alle politieke leiders weten het: hoe meer je mensen ervan kan overtuigen dat er een vijand is, hoe meer er een noodzaak is om “met zijn allen tegenaan te gaan”. Theater gaat om conflict en actie, en nergens wordt het politieke theater beter gespeeld dan met een (al dan niet kunstmatig gecreeerde) vijand.
Het is dan ook jammer en nutteloos dat de politieke partijen elkaar als vijand betichten. Of politiek waar andere partijen (of zijzelf) verantwoordelijk voor waren. Zoals ik net al schreef: na de verkiezingen hebben ze elkaar weer nodig. En bovendien: het is overduidelijk wie de grootste vijand is van Nederland en het Nederlandse volk.
De OV Chipkaart.
Als je vroeger met de trein ging kocht je een kaartje en ging je naar het perron. Als je niet wist waar je naartoe moest, was er een mijnheer met een pet en die kon je helpen. Maar de mijnheer werd te duur, en het kaartje was te ingewikkeld, dus het moest allemaal makkelijker en met plastic. En toen kwam de OV Chipkaart.
De OV Chipkaart is hét voorbeeld van wat er mis is in Nederland. Het begint met de basis: waar je vroeger een papiertje had waarop stond dat je betaald had voor een reis van A naar B, heb je nu een plasticje, waarop je vooraf moet betalen, en als je dan gaat reizen, wordt er het maximale bedrag afgehaald, waarbij dan dat gedeelte dat je niet verreisd had, teruggestort wordt. Dit betekent dat jij, als reiziger, twee keer het vertrouwen moet bieden aan een anoniem apparaat (door de kaart te laden), terwijl je niet kan controleren of dat goed gaat.
Maar zo werkt vertrouwen toch niet? Vertrouwen moet van twee kanten komen.
Tegelijkertijd is het opladen en reizen ondoorzichtig. Vooral voor 65+-ers, die verschillende niet-compatibele abonnementen kunnen hebben, zodat ze met twee of drie kaarten moeten rondlopen. Ook de logica van dat je met de bus of tram wel moet uitchecken en met de trein niet ontgaat me. De uitzondering daarop is natuurlijk als je met de Thalys rijdt maar van een ander station komt: om de zakkenrollers een beetje te helpen moet je dan eerst naar de stationshal om uit te checken, en dan weer naar boven.
De website OV-chipkaart is een grap. Als je meerdere kaarten hebt (bijvoorbeeld als je kinderen hebt), moet je voor elke kaart een apart account aanmaakt. Maar dat kan weer alleen als je met windows explorer werkt.
Als je dan een keer een kaart hebt aangevraagd, en er saldo op hebt geladen, is dat nog geen garantie dat je met de trein mag. Je moet eerst een “reisproduct aanvragen”. Ik weet niet precies wat dat is, maar het schijnt een soort toestemming van de NS te zijn om met in hun vaak smerige wagons vervoerd te mogen worden. Tsja, wie wil dat nou niet. En het is iets toverachtigs dat op die kaart gezet moet worden.
Hier kom je alleen achter als je een conducteur tegenkomt, maar gelukkig is dat niet zo vaak. De informatie wordt gegeven op borden, en de controle vindt straks plaats met poortjes.
Kortom: de OV-chipkaart is een slecht uitgewerkte oplossing voor een niet bestaand probleem. Een megalomaan plan dat miljarden kost, en mensen degradeert tot transacties die met een succesgraad van een procentje of 95 worden afgehandeld. Het is de ontmenselijking van het vervoer, en symbool voor de anonimisering van de Nederlander en alles wat hij doet. OV Chipkaart is de vijand van Nederland.
Robert, I hear you and I feel your pain. (Vast ook mede namens Ineke van Gent, die jaren ten strijde is getrokken tegen dat rotding.) Maar… nu was ik laatst op het NS-station van Hilversum, het bloemendorp waar jij en ik beiden nog wel eens wat parnoose hebben, en wat is het geval? De mensen bij het loket in Hilversum hebben me voortreffelijk geholpen mijn geld en mijn voordeelurendinges over te zetten van de ene kaart naar de andere. En met een glimlach en een geintje en zonder morren.
Misschien moet je met je kaarten en je vragen naar het loket gaan, mits het even niet te druk is (Ha!) en vragen of ze voor jou een pad door dit donkere woud kunnen hakken, en voor elk kind een eigen kaart kunnen bakken, die dan wel automatisch van jouw rekening wordt bijgevuld, in financibus. Anders gewoon naar Hilversum gaan.
Het schijnt trouwens dat die gele machientjes bij de sigarenboer af en toe ook een bonnetje kunnen uitdraaien, waar opstaat waar je was, in welke bus en op welk moment en welke dag en zo. Met bedragen hoeveel elk ritje heeft gekost. Voor de administratie. In de Javastraat in Amsterdam weet ik er drie, maar wellicht voert dat voor jou te ver. Even zoeken in Den Haag, en anders zal Hilversum misschien alweer soelaas moeten bieden.
sjabbes- en vakantiegroet van Daphne
Er komt wel heel vaak het woord “vroeger” voor in je monoloog! Je hebt het over de tijd dat er nog papieren kaartjes waren. Dat is inderdaad een tijd geleden, indertijd waren er geen computers en ten tweede kan ik niet geloven dat jij -of ik- ooit een papieren kaartje hebt gekocht, ten derde hoe lang heb je gebruik kunnen maken van een plastic kaart: je studenten ov.
Kortom, ga met de tijd mee: vraag het je kinderen, deze weten waarschijnlijk wel hoe het werkt; vraag het aan de balie of laat je rijden met een taxi.