Met regelmaat komt het voorstel terug om potentiële mishandelaars, Antillianen of zwakbegaafden en alcoholisten preventief te steriliseren. Je moet niet denken aan de wensmaatschappij die door dit eugenetisch denken ontstaat. Tien jaar geleden was het mijn partijgenote Marjo van Dijken die voorstelde dat sommige mensen maar beter geen kinderen kunnen krijgen: vandaag is het Paul Vlaardingerbroek.
Mishandeling.
Het zijn verschrikkelijke situaties die tot dit soort uitspraken leiden. Moord op kinderen, het onvermogen om kinderen op te voeden, mishandeling, minachting, ontkenning. Geen mens met een hart wil dat dit bestaat. Ouders willen immers van nature het beste voor hun kind, en ouders die hun kinderen mishandelen doen iets tegennatuurlijks. Ieder weldenkend mens vraagt zich af hoe je dit kan voorkomen.
Voorspellen.
Zeker, als je voorkomt dat ouders waarvan de kans groot is dat ze hun kinderen mishandelen steriliseert, krijgen ze geen kinderen, en is de kans dat ze kinderen (althans, hun eigen kinderen) mishandelen nihil: die zijn er immers niet.
Praktisch gezien alleen al is het niet makkelijk uitvoerbaar. Immers: wie bepaalt op grond van welke criteria wie wel geschikt is om kinderen op te voeden (en dus te krijgen) en wie niet? Met 100% voorspellen is moeilijk, zo niet onmogelijk.
Limburgers.
Daar komt bij: wie kan deze beslissingen nemen? Welke mensen kunnen zo goed voorstellen dat nageslacht beter af is als het niet geboren wordt, dan als het wel geboren wordt? En als je ervan uitgaat dat zelfs kinderen die een slecht leven hebben, wel eens goed terecht zouden kunnen komen, waar leg je dan de grens?
En bovendien: op grond van welke criteria neem je de beslissing? Bij welk soort gedrag wil je liever niet dat mensen zich voortplanten? Alleen fysieke mishandeling, of ook psychische? En is er dan een grens te stellen? Welk ander ongewenst nageslacht is er? Depressieve mensen? Antillianen (zoals toenmalig Leefbaarwethouder Marianne van den Anker voorstelde)? Limburgers?
Rechtvaardig.
Het achterliggend probleem is: mensen als Vlaardingerbroek hebben een probleem met vervelende dingen die voorkomen, en wil ze vooraf voorkomen. Het leven moet makkelijk en overzichtelijk zijn. En bovenal: rechtvaardig.
Voortplanten.
De werkelijkheid is: het leven is moeilijk, en soms onrechtvaardig. Er zijn mensen die hun kinderen mishandelen, gehandicapt zijn of een vreemde taal spreken. En ze horen er allemaal bij. Dit betekent niet dat je mensen niet kan aanspreken op hun gedrag, of het zelfs kan dwingen om het te veranderen. Maar het voorstel om op voorhand bepalen wie zich wel en niet mag voortplanten is schandalig.
Eugenetisch wensdenken.
Vlaardingerbroek wil een wereld waarin alle onrecht is uitgebannen. Hij is bereid daartoe de menselijke integriteit om zeep te helpen. Mensen die zeggen dat dit een “moeilijke discussie” is, hebben ongelijk. Het is een makkelijke discussie, waarbij de standpunten zijn: ofwel je bent voor een eugenetisch correcte maatschappij waarbij alles wat vreemd is uitgebannen is, of je accepteert dat mensen soms kunnen falen.
Ben het erg met je eens dat de staat niet ook nog eens de macht over de voortplanting moet krijgen. Ze hebben al het geweldsmonopolie en het belastingmonopolie en dat is eigenlijk al teveel macht in handen van ongeacht welke belangengroep, ook als die bedoeld is om het algemeen belang te dienen. Wel is het overwegen waard te stoppen met het betalen van uitkeringen e.a. gratis geld, dat eerst door hardwerkende mensen verdiend moet worden, aan mensen die niets bijdragen aan de maatschappij. Ze nemen dan wellicht wat meer verantwoordelijkheid voor (de financiële gevolgen van) hun voortplantingsgedrag. Met deze klap slaan we ook nog een tweede vlieg. We nemen wat macht af van de (herverdelende) machtige staat. Het sociale systeem moet weer een vangnet worden, zoals het is bedoeld, in plaats van “ik heb overal recht op”.
Tot zelfs in onze moderne tijd mogen publicaties die zich welwillend over eugenetiek (´kinderbestrijding´) uitlaten, op prompte reacties van het Baruch-type rekenen. Het idee van hoogleraar Vlaardingerbroek dat sommige mensen maar beter geen (ongelukkige) kinderen kunnen krijgen verwerpt B met: ´Het voorstel om op voorhand bepalen wie zich wel en niet mag voortplanten is schandalig.´
Note bene: dat ´krijgen´ van kinderen moet natuurlijk zijn: verwekken van kinderen. Deze ideologische denkfout van V. lijkt Baruch klakkeloos over te nemen en zet hij voort met bakerpraat als:
´Ouders willen immers van nature het beste voor hun kind, en ouders die hun kinderen mishandelen doen iets tegennatuurlijks. Ieder weldenkend mens vraagt zich af hoe je dit kan voorkomen.´
Verder nog zo´n fallisch gedreven boutade van B. als: ´Vlaardingerbroek wil een wereld waarin alle onrecht is uitgebannen. Hij is bereid daartoe de menselijke integriteit om zeep te helpen.´
Ten slotte het totalitaire in B. s betoog: ´Met 100% voorspellen is moeilijk, zo niet onmogelijk.´ Kinderachtig.
In dit verband memoreer ik (1) de woorden van een ketterhoofd uit Uqbar die spiegels en geslachtsgemeenschap weerzinwekkend noemde, omdat zij het aantal mensen vermenigvuldigen, en (2) via Conze, de Buddhistische gedachte voor dat ieders grootste misdaad zijn geboorte is. Letten wij erop dat Buddhisme een van de meest vreedzame religies ter wereld is. Enig nadenken doet de juistheid van deze gedachte inzien, en bijv. de moorddadigheid van de Nederlandse opvatting van: ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’.