Veel gemeenten hebben last van jongeren die ogenschijnlijk doelloos
rondhangen op plekken waar het als hinderlijk wordt ervaren. Wat er ook
ondernomen wordt heeft weinig of geen effect. Politie, hekken,
geluidssystemen noem maar op, het probleem wordt verplaatst naar een
andere locatie. Het lijkt een ‘onuitroeibaar’ probleem.
Maar is dit ook echt zo? Wat is de reden dat deze samenscholing
plaatsvindt? Wat is de achtergrond van deze groepen? Wie heeft deze
problematiek gecreëerd?
Dit zijn vragen die bij mij opkomen als ik nadenk over deze jonge
mensen. Jeugd die om de een of andere reden geen kans ziet om hun
energie op een leuke, verantwoorde of misschien beter gezegd,
maatschappelijk geaccepteerde wijze te gebruiken. Is er dan niets wat
hun interesseert? Zijn ze dan nergens voor te porren? Is hun motivatie
puur een wil om rottigheid uit te halen?
Eerlijk gezegd geloof ik daar niets van. Er is een onderliggend
probleem en dat hebben we met z’n allen in deze maatschappij geschapen.
Een vrijwel totaal gebrek aan liefde, aandacht, warmte, genegenheid en
opvoeding. Dubbele banen, geen tijd voor een goed gesprek, opvang voor
de kinderen, kortom we laten met elkaar een leven zien waar veel
kinderen (jongeren) niet echt van gecharmeerd zijn. En als we er even
goed naar kijken vinden we dat leven zelf ook niet echt aantrekkelijk.
Maar wij ‘ouderen’ zijn daar in gegroeid en zien geen mogelijkheid om
dat nog terug te draaien. En nu zitten we met een probleem! Het leven
dat wij ‘lijden’ is niet aantrekkelijk en door dit drukke leven hebben
we last van jongeren die we zelf niet hebben geleerd hoe fijn en mooi
het leven kan zijn.
IK geloof dat het absoluut mogelijk is om deze groep jonge mensen
opnieuw te motiveren en hun energie om te zetten in een, voor deze
jongeren aantrekkelijke manier van leven. Door deze omzetting wordt het
leven weer zinvol en leuk. Het is voor niemand leuk om in een negatieve
hoek geplaatst te worden, maar door dit met deze groep jongeren te doen
bevestigen we alleen maar dat hun visie op het leven correct was en dus
boeren we nog verder achteruit. Hoe ‘genezen’ we dan deze
maatschappelijke ziekte? Bied iets anders, bied warmte, begrip, een
luisterend oor, een arm om ze heen. Geef ze een reden om actief te
zijn, het gevoel van waarde niet door geld maar door oprechte
acceptatie. We geloven niet in kwaad met kwaad bestrijden, dit heeft
altijd een negatief gevolg. Er is een heel oud gezegde, dat we vandaag
de dag zelden meer horen: “Ledigheid is des duvels oor kussen” veel
mensen denken dat hiermee wordt bedoeld dat niks doen niet goed is. De
werkelijke betekenis is dat we ons zelf moeten vullen met het goede. En
dit is liefde, warmte, begrip en vul verder maar in. We moeten terug.
Echte hulp komt uit het hart, dat is wat ieder mens nodig heeft om de
ontwikkeling van zelfrespect en respect voor een ander te laten groeien.
