Heimwee naar oude politiek.

Later op de avond dan gepland rijd ik van A naar B en luister naar de radio. Pinochet is overleden en ontloopt zo zijn straf. Carlos van Sargasso heeft er een prachtige post over, met dé foto die ons, linkse demonstranten van de jaren ’80, op het netvlies brandde als we riepen: “el pueblo, unido, jamas sera vencido! Jammer dat je geen melodieen op kan zoeken op google, want dan was ik nog eens op zoek gegaan naar het strijdlied waar deze tekst in voorkwam, maar dat ik alleen kan neurieën. Ik kan enige weemoed naar een verschrikkelijke tijd niet onderdrukken. Wat hadden we heerlijk ongenuanceerd gelijk, wij jonge linkse mensen. Maar wat spraken we veel over ideeën en principes. Dat was wel weer een voordeel van die koude oorlog.

Op BNN in datzelfde uur (ik denk herhaald van de middag) komt VVD-voorzitter Jan van Zanen er achter dat het verstandiger is om eerst een verkiezingsprogramma te schrijven en dan pas naar een “partijleider” (een term die afwisselend fractievoorzitter of lijsttrekker kan betekenen, maar bij de VVD -volgens sommigen- “die persoon die bij een verkiezing meer stemmen behaalt dan een lijsttrekker”. Maar goed: bij de VVD zijn ze er dus weer achter dat het eerst om de ideeën gaat, en dan pas om de mensen. Geen gekke gedachte; een gedachte die vroeger bij wel meer politieke partijen leefde. Helaas gaat het nu té vaak té veel om de mannetjes. Misschien is het einde van die slingerbeweging ook wel weer in zicht. Ik hoop het maar. Kunnen we weer ideeën hebben en heerlijk gelijk hebben. Misschien wat meer genuanceerd, maar dat zal dan wel bij de leeftijd horen.