Het lievelingsmopje van mijn tante ging ongeveer zo:
Hartje Jordaan, en Sam ligt naast Saar in bed te woelen en te draaien. Ook Saar wordt wakker. “Wat is er, Sam?”, vraagt ze. “Ik heb 100 gulden geleend van mijn compagnon Moos, en ik moet morgen terugbetalen, maar ik kan ’t niet. Ik héb ’t niet!”. “Och, is dat alles”, zegt Saar. Ze stapt uit bed en doet het raam open.”Moos!, Moossie!” roept ze. Aan de overkant gaat een raam open, en het slaperige hoofd van Moos verschijnt. “Je krijgt nog 100 gulden van Sam, maar hij hep ’t niet” . “Zo.”, zegt ze terwijl ze het raam dichtdoet en weer in bed kruipt. “Nu ken hij niet slapen”.
Hier moest ik vandaag een paar keer aan denken. Maar al te vaak proberen organisaties en mensen met een probleem, er een probleem van ánderen van te maken. Of met schijnoplossingen te komen. Zo zat ik vanmiddag bij BNR om te praten over het Italiaanse voorstel om van alle volwassen Italianen (en van zigeunerkinderen) een vingerafdruk op het paspoort te zetten.
Grappig om iedere keer te zien dat, hoewel er steeds een vraag is naar minder regels en bureaucratie, vaak voorstellen komen bureaucratie en meer regels juist bevorderen. Minder grappig wordt het, als je je realiseert dat er vaak allerlei geroep klinkt om rigoreuze en ingrijpende oplossingen, maar tragisch wordt het als je dan hoort dat mensen waarvan wat verstand wat kan worden verwacht meedoen met de stoerpraterij en daarbij alle gevoel voor menselijkheid en redelijkheid uit het oog verliezen.
