Binnenkort vlieg ik voor een weekje naar Israel. Ik heb er vroeger enige tijd gewoond, en koester een haat-liefde verhouding met het land. Er gaan een paar dingen goed en er gaat veel fout. Niet in de laatste plaats de politieke cultuur daar, met een volstrekt achterhaalde manier van met elkaar omgaan bínnen de partijen, en natuurlijk de abjecte behandeling van sommige staatsburgers, om niet te praten over mensen die in de bezette gebieden wonen.
Toch is er hoop. Een jaar geleden was ik ook in Israel, en bezocht een congres waar Joodse en Arabische locale politici op een open en eerlijke manier met elkaar spraken over hoe ze nou problemen waar ze allebei last van hadden, aan konden pakken. Ook had ik een bijeenkomst met de Abraham Fund Initiative, een organisatie die strijdt voor een multiculturele samenleving in Israel.
Want die is hard aan het ontstaan. Er is gelukkig steeds meer begrip voor de Arabische inbreng in het land. Misschien dat één van de voordelen van de muur is, dat alle verstandige mensen zich realiseren dat, hoe je het ook wendt of keert, er een twee-statenoplossing zal komen in het gebied, en dat binnen de grenzen van Israel er altijd een Arabisch volksdeel zal blijven wonen.
Om samen te kunnen leven is het belangrijk niet iedere keer boos te worden als een ander iets doet. Niet alles meteen negatief uitleggen. Elkaar in je waarde laten. De ander respecteren, ook al heeft ie niet (meer) jouw mening of religie. En Israel en de Palestijnen hebben mensen nodig die dat uitleggen, en die om het gebied heen staan, die er ook zo in zitten.
In Nederland is het CIDI van oudsher de organisatie die uitlegt wat er in Israel gebeurt. Volgens hun eigen website is het doel onder andere het "met democratische middelen bestrijden van racisme, vreemdelingenhaat en antisemitisme" en een "platform te bieden voor vreedzame en harmonieuze ontwikkeling van de relaties tussen Israel en de Arabische wereld". Het CIDI wordt ten onrechte vaak gezien als de spreekbuis van Joods Nederland, maar goed, je zou zeggen dat het een organisatie is, die geknipt is om bij te dragen aan ontspanning.
Helaas: er worden andere keuzes gemaakt. De directeur van het CIDI, Ronny Naftaniel, heeft in zijn functie, de steunverklaring van het comité van ex-moslims ondertekend. Dat is nu juist een document dat spanning oproept, van een organisatie die geleid wordt door iemand die het zich tot taak gesteld heeft de spanningen met ex-moslims te vergroten (Jami), die bovendien samenwerkt met Wilders, waar we in dit verband maar helemaal niets over hoeven te zeggen, want met zulke vrienden van Israel, zijn er al helemaal geen vijanden meer nodig.
Wat het Naftaniel zélf doet moet hij zélf weten, maar als hij namens de Nederlandse Joden denkt te spreken, zou het verstandig zijn als hij, net als Pels, en misschien wel anderen, zijn steun voor het comité van ex-moslims zou intrekken.
