Bij gebrek aan politieke actualiteit wordt het nieuws nu (mede) gedomineerd door oud nieuws: het misbruik door paters in jongensinternaten. Verschrikkelijk, natuurlijk, en ik ga het niet bagatelliseren of makkelijke grappen over maken.
De hypocrisie waar de discussie mee omringd wordt is stuitend. Vandaag stond in de NRC een artikel waaruit bleek hoe mensen jarenlang hun verdriet moesten verdringen, en de verantwoordelijken jarenlang niet ter verantwoording hoefden te komen.
Dit speelde zich af tegen de achtergrond van de jaren ´50, ´60 en ´70 waarin de sexuele moraal in Nederland nogal aan verandering onderhevig was.
Het is dan ook niet vreemd dat mensen in de war raakten, en ongeluk veroorzaakten bij jongens en meisjes in hun puberteit of daarvoor. Dit is echter niet voorbehouden aan de mannen in jurken die de bisdommen bestierden. Ik kan me ook de discussie rond de werken van Schafthuizen herinneren; hieruit bleek dat sexuele hemelbestormers van de jaren ’70 onder het mom van vrijheid blote kindertjes portretteerden op een manier die nu als kinderporno wordt gezien. Maar ook andere vormen van sexuele intimidatie. Het feministisch blad Opzij, bijvoorbeeld, zag in de jaren ’70 iedere erectie als een daad van agressie en frustratie. Niet prettig voor de opgroeiende jonge mannen van die tijd.
O tempora o mores. Iedere generatie haar eigen frustratie. Immers: niet dat we het nu altijd beter doen: de wrange vruchten van onze huidige overgesexualiseerde samenleving waar radiopresentatoren als Eddy Zoëy met 12-jarige meisjes over sex praten, aan het gemiddelde rolmodel zowel digitaal als met make-up, als met siliconen eindeloos is geploeterd, en vrijwel iedere onschuldige zoekopdracht op google porno oplevert, zullen we pas over een generatie plukken, als we een volgende generatie weer een sexueel trauma aanpraten.
En dat komt dan weer in de krant. En we spreken er schande van. Maar wat doen we nu?
