Arme Arend Jan Boekestijn. Hij maakt een foute grap (niet eens zo heel goed, ik ken betere) en haalt met zijn verplciht daarop volgende excuses erover de krant. Het gekrakeel heeft niets met hem te maken, maar met de politieke sfeer en het feit dat twitter nieuws is.
Want helaas: in Nederland wordt steeds vaker van politici en bestuurders verwacht dat het perfecte mensen zijn. Onzin natuurlijk, en het siert Boekestijn dat hij zich kwetsbaar opstelt. Net als Maxime Verhagen overigens, maar die pakt het gewoon wat slimmer aan. Politici en bestuurders zijn, helaas voor velen, net gewone mensen. Ze drinken soms wat, zeggen wel eens iets onverstandigs, en proberen wel eens ietss wat fout uitpakt.
Twitter is nieuws. Net als de Blogs een paar jaar geleden en de chatrooms daarvoor. En, ergens in de vorige eeuw: het fenomeen internet. Het wachten is op de eerste twitterfraude, twitter(zelf-)moord, twitterverkrachting, twittermisleiding, twitterdiefstal-van-pincode en vijftigjarige mannelijke twitteraar die zich voordoet als 12-jarige vrouwelijke twitteraar. Ik voorspel dat ze allemaal de krant zullen halen. Tot de nieuwe hype zich aanmeldt.
Wat ook interessant is, althans voor filosofen, is dat twitter zich in een gemengd privaat/publiek domein afspeelt. Je weet wie je followers zijn, en kan (en dat doen sommigen dan ook) persoonlijk bedoelde opmerkingen maken binnen een als vertrouwelijk ervaren sfeer. Aan de andere kant kan de hele wereld meekijken, want je tweets kunnen gewoon via google gevonden worden. Het is daarmee het zoveelste medium waarbij persoonlijke en publieke sferen door elkaar lopen. Helemaal naar de tijdsgeest. Een chagrin voor Hannah Arendt!
