Ons zijn die overheid.

Meestal is mijn werk erg leuk, maar soms zijn er ook moeilijke momenten. Vooral als je mensen wel wil helpen, maar niet onmiddelijk kan.

Eén van de eerste dingen die ik deed toen ik mijn kantoor aan de Maashaven OZ 230, was achter een staatsieportret aangaan. Het was het eerste staatsieportret dat in het deelgemeentekantoor binnengedragen werd (mijn exemplaar is trouwens op een beetje een stiekeme manier verkregen, maar daarover een andere keer misschien meer), maar gelukkig hangt er nu ok één in de raadszaal. Niet omdat ik zo’n grote fan ben van de Koningin (of ik dat ben laat ik in het midden, maar met haar schoondochter heb ik wel gejumped), maar omdat Zij dé Nederlandse staat symboliseert. 

Voor de meeste Nederlanders is er maar één overheid: dé overheid. Welke dienst, regeringslaag, ambtenaar of directeur erachter zit, moet  mensen niet uitmaken. En wij, als deelgemeente, zijn vaak de vooruitgeschoven post van die overheid. We moeten ons telkens realiseren dat we er een onderdeel van uitmaken, en er niet voor onszelf zijn, maar voor de inwoners van Nederland. 

Vanavond werd ik geconfronteerd met dingen die evident niet lekker waren gelopen. Informatie was niet goed overgekomen, mensen hadden het gevoel dat er niet naar ze geluisterd was, waren boos (ik zeg niet dat het terecht was, maar wel dat ze het waren), en ik kon me er soms, eerlijk gezegd, wel wat bij voorstellen. Wij, de overheid, hebben niet duidelijk kunnen maken wat we wilden, wanneer we het wilden, wat we gingen doen, hoe we het gingen doen, en waarom we het gingen doen. Kortom: de sfeer was gespannen, en tamelijk onplezierig. Aan de ene kant probeer ik zo verantwoordelijkheid te nemen in plaats van hem af te schuiven, en ten tweede probeer ik zo te laten zien dat wij, de overheid, ook wel eens wat goed proberen te doen.

En wat doe je dan? Het klinkt suf, maar eerst eens luisteren. Proberen te begrijpen wat er mis is gegaan, waarom mensen boos zijn. Dat is al heel wat. Vervolgens heb ik afgesproken dat ik ga uitzoeken wat er mis is gegaan, en over een maand ga vertellen hoe ik er tegenaan kijk. Daarmee is niet gezegd dat ik ze gelijk geef, of onmiddellijk erken dat wij, de overheid, fouten hebben gemaakt, maar ik wil in ieder geval de geluiden serieus nemen, en laten zien dat ik ze serieus neem. Want respect is de basis.