Volgens Amoz Oz zijn er twee manieren waarop problemen (hij noemt het Israelisch-Palestijns probleem) opgelost kunnen worden: de Shakespeareaanse en de Tsjechoviaanse. Aan het eind van de Shakespeareaanse manier ligt het toneel bezaaid met lijken, maar is er gerechtigheid; aan het eind van de Tsjechoviaanse is er geen gerechtigheid, is iedereen gedesillusioneerd, verbitterd en teleurgesteld, maar wél in leven. Zijn voorkeur gaat uit naar Tsjechov.
De woede over de cartoons in de Deense krant Jyllands-Posten en de daarop volgende publicaties in andere kranten is terecht en begrijpelijk. Net als zovelen dacht ik aanvankelijk dat de ophef over een paar grappig bedoelde plaatjes overdreven was, dat kranten moeten kunnen zeggen wat ze willen en dat Islamieten niet al te zwaar zouden moeten tillen aan het verbod om de profeet Mohammed af te beelden. Toen ik ze zag, dacht ik er anders over. Deze cartoons waren bedacht om te kwetsen: niet om iets aan de orde te stellen, of mensen aan het lachen te brengen. Het blijkt al uit de context waarin ze geplaats werden: een discussie over de vrijheid van meningsuiting. Islamieten hebben dan ook gelijk als ze boos zijn over de plaatjes, net als mensen terecht boos worden over racistische of antisemitische cartoons. De boosheid is begrijpelijk, maar het mag geen reden zijn voor escalatie. Er zijn erbij die dit nét wat te graag aangrijpen om stennis te schoppen. Ze gebruiken iets te graag geweld gebruiken of een hebben een excuus gevonden om antisemitische cartoons op hún website te zetten. Dit zal tot niets anders leiden dan meer woede, en meer provocaties over en weer.
