Props voor de Heist rocker en de watskeburt! Mensen praten serieus, maar ze weten van geen ene …moer wats geburt!
Veel van de “debatten” die in het kader van de afgelopen verkiezingen werden gehouden deden me nog het meest denken aan de caviarace van Avro’s wiekent kwis. Het maakt niet uit wat je er neerzet: er is altijd wel een winnaar. In de tijd waarin diebéting belangrijker wordt gevonden dan de politieke inhoud kan je er dus ook zes dichters, koekebakkers of uiensnijers neerzetten: er komt er namelijk altijd wel één uit als de beste politicus.
In dat kader is het dan ook niet verwonderlijk dat het commentaar steeds minder gegeven wordt door mensen die iets afweten van de materie waar het om gaat (voor de kijkers onder u: het gaat over politiek, dus je zou kunnen overwegen politicologen in te huren), maar mensen uit de infotainmentindustrie: de beroepsbabbelaars en vakkundigen op aanpalend gebied: communicatoren, journalisten,cabaretiers. En natuurlijk de opiniepeilers. Die zitten er weliswaar telkens naast, maar blijven deskundoloog. Ze doen me daarmee nog het meest aan het mopje denken van dat stadje waar een Rabbijn woont waarvan zijn volgelingen zeggen dat die zulke goeie ogen heeft, dat hij tot 100 kilometer ver kan zien. Op een dag zegt hij dat in een dorpje 25 kilometer verderop een belangrijk en rijk man is overleden. Een delegatie gaat op pad voor de begrafenis, om erachter te komen dat de betreffende man springlevend is. De critici van de Rabbijn merken bij hun terugkomst op dat die het bij het verkeerde eind had. “Ja,” zeggen zijn volgelingen. “Maar wat een ogen, hé?”.
Een speciale rol is weggelegd voor de journalistiek. Net zoals de belangrijkste bezigheid voor politici het instandhouden van de democratie is, is het instandhouden van het vrije woord de belangrijkste bezigheid van journalisten. Natuurlijk, net zoals er door politici “gewoon” beslissingen genomen moeten worden, moet er door journalisten ook “gewoon” nieuws opgeschreven worden. Maar net zoals beslissingen nemen makkelijker gaat in een dictatuur, gaat het opschrijven van nieuws dat in eenzelfde systeem of in een andere maatschappij waarin kritiek als iets afschuwelijks wordt gezien. Ik heb de indruk dat veel journalisten te veel en te vaak vrienden willen blijven met hun nieuwsbronnen, en er dan maar voor kiezen te doen alsof het allemaal verstandig is wat ze zeggen. En zie: de cirkel van politiek vermaak is rond. Politici vermaken, worden op hun vermakelijkheid beoordeeld en een volgende keer hoog op de lijst gezet op de relatieve vermakelijkheidsscore die ze opleveren in de vermakelijkheidspeilingen die er iedere keer naast zitten, maar op zich wel weer een bron van verder vermaak opleveren.
Het leidt bovendien tot politieke marketing: partijen zoeken standpunten op plekken waar kiezers te halen valt. Zoals bij alle marketing is het resultaat de dictatuur van de gemiddelden.
Maar de Nederlanders prikken erdoorheen. De vraag naar inhoud, actie, zekerheid en binding is onverminderd groot. Om die voor het voetlicht te krijgen zou het dan ook goed zijn als de campagnestaven bij een volgende verkiezing de handen ineen slaan en bij de omroepen serieuze debatten vragen, met serieus commentaar.
Het hoogtepunt van de uitzending is als dhr. van Rijssen van de K.N.C.H.S.B. (Koninklijke Nederlandse Cavia- en Hamstersportbond) met de cavia- en marmottenbak op komt draven. Mies Bouwman, Sjakie Swart en Vanessa zijn enkele van de beestjes, die in een soort doolhof het 1000 gulden vakje moeten inrennen. Vaak is er echter geen beweging in te krijgen of snappen de diertjes het gewoonweg niet en lopen ze terug…
Met dank aan de AVRO en de Jeugd van Tegenwoordig.
