Ik las bovenstaand artikel (klik erop om het te lezen) vandaag op teletekst, en moest weer denken aan de discussie van een paar maanden geleden: partijgenoot Marjo van Dijken stelde voor om verstandelijk gehandicapten gedwongen anticonceptie op te kunnen leggen.
Ik vroeg me toen af: wat is nou precies het probleem, en wat de voorgestelde oplossing? Volgens mij is het probleem dat er kinderen zijn die niet goed opgevoed worden. Dat is niet alleen zo bij verstandelijk gehandicapten, maar sommige “gewone” ouders kunnen het ook niet. Dat kan tot verschrikkelijke situaties leiden. In een fatsoenlijke samenleving proberen we dat op te lossen. We zorgen ervoor dat er organisaties zijn die zich met jeugdzorg bezighouden, en proberen die zo goed mogelijk te laten draaien.
Als je gaat praten over gedwongen anticonceptie begeef je je op erg glad ijs. Je gaat stellen dat sommige soorten ouders geen kinderen mogen krijgen. Je gaat zeggen dat sommige kinderen ongewenst zijn. Een grens kan je daarbij nooit aangeven, en juist de grensgevallen zijn het pijnlijkst.
Het échte probleem is dat sommige mensen niet verantwoordelijk willen zijn voor het oplossen van problemen die anderen veroorzaakt hebben. Zelfs als het onbedoeld is: “Zoek het zelf maar uit”. Zelfs als je er niets aan kon doen: “Het is mijn probleem niet”. “En als jij het zelf niet oplost, los ik het wel voor je op, door je het land uit te zetten, door je gedwongen te steriliseren, of door je op een andere manier duidelijk te maken dat je er niet bij hoort”.
Het signaal dat dát afgeeft, is dat er niet één maatschappij is, maar verschillende, naast elkaar bestaande groepen. Waarvan sommigen slecht zijn, en anderen het gelijk altijd aan hun kant hebben. En als mensen waar naar gekeken wordt, dát zeggen, zijn het zelf slechte opvoeders.
