Sinds de crisis ontstond, zijn er door de rechts-liberale partijen maar twee oplossingen gevonden om uit de huidige crisis te komen: bezuinigen en meer bezuinigen. Het moet afgelopen zijn. Alleen maar bezuinigingen opleggen en niet of nauwelijks werken aan groei leidt tot een kil Europa. Een Europa dat met weemoed terugkijkt naar tijden dat het wel voorspoedig ging. Het wordt tijd dat we de toekomst een kans geven. Naast het gericht opleggen van bezuinigingen, moet Europa afspraken maken over groei, investering en ontwikkeling.
Er is een kilte over Europa neergedaald. De solidariteit is weg. Belastingen moeten omhoog, overheidsuitgaven naar beneden. Omdat het moet. Sceptici zeggen dat we geen keuze hebben, anders dan bezuinigen.
Hebben we geen keuze?
Het is te makkelijk om alleen Griekenland en andere landen bezuiden de olijfgrens aan te wijzen. De eerste schenders van het Stabiliteitspact waren Duitsland en Frankrijk. Voor de crisis werd er nooit een boete opgelegd. Pas toen in maart 2010 duidelijk werd in welke staat de Griekse overheidsfinanciën zich bevonden, brak paniek uit en moest Griekenland draconisch bezuinigen en moesten de banken koste wat kost gered worden. Zolang er verdiend wordt, ontbreekt het overheden vaak aan politieke lef om de risico’s te benoemen; laat staan om er wat aan te doen. Of het nu gaat om woekerpolissen, opgeblazen hypotheken of onbegrijpelijke financiële constructies: zolang het goed gaat, gaat het goed en doen we precies hetzelfde als we voor de vorige crises hebben gedaan: niets. Totdat het te laat is.
En als het dan te laat is, en de belastingopbrengsten dalen, terwijl de uitgaven door stijgende werkloosheidsuitkeringen en kosten van reddingsoperaties stijgen, dan worden de verder stijgende overheidsschulden evident. En juist dan, dan kan door rechtse Europeanen maar één oplossing bedacht worden: bezuinigingen en afbraak.
Maar juist daar hebben we een keuze! Na jaren van een éénzijdige blik op de getallen, zien we immers waar de strengheid toe leidt: niets, integendeel. De werkloosheid loopt op, er is geen vooruitzicht op groei en “De Grieken” en “De Buitenlanders” en soms “De Banken” krijgen de schuld. Europa verandert langzaam in een kil continent, waar regels in dienst staan van zichzelf en het idee-fixe dat alleen gematigdheid, gestrengheid en zelfkastijding ons kunnen redden. We breken af en bouwen niet meer op.
We kunnen niet akkoord gaan met deze aanpak. Het moet afgelopen zijn. Er moet op een andere manier naar de Europese politiek gekeken worden. We zijn het aan onszelf verplicht met meer optimisme naar de wereld te kijken. Alleen maar bezuinigen is de dood in de pot.
Vooruitzicht, investeringen en hoop
Naast de financiële normen uit het Stabiliteits- en Groeipact, die alleen maar leiden tot bezuinigingen, moeten er ook sociale normen komen, die leiden tot betere vooruitzichten, investeringen en hoop.
Ik noem er een paar: Minimaal 75% van de bevolking moet aan het werk zijn. Maximaal 5% van de bevolking mag werkloos zijn. Minimaal 6% van het BNP moet geïnvesteerd worden in onderwijs. Minimaal 3% van het BNP moet geïnvesteerd worden in onderzoek en ontwikkeling. In 2020 mag nog maar 20% van de bevolking het risico lopen uitgesloten te worden, en in 2030 nog maar 15%. Het verschil tussen de salarissen van mannen en vrouwen moet ieder jaar met 2% verminderd worden.
Natuurlijk. De overheidsfinanciën moeten op orde. Maar met oog voor de menselijke maat. Alleen als sociale normen naast de financiële gezet worden, is er enig zicht op verbetering van de economische situatie. Alleen een sociale agenda zorgt voor hoop voor de toekomst. Deze normen moeten even strikt gehandhaafd worden als de financiële, maar met het verschil dat als de sociale normen niet gehaald worden, dat niet tot boetes leidt, maar tot een gezamenlijke aanpak. En waar ze beiden niet gehaald kunnen worden moet naar een middenweg gezocht worden.
En is dit nu allemaal door Robbert Baruch uit Den Haag verzonnen? Nee. Robbert is geen econoom maar politicus. De bovenstaande normen zijn opgeschreven door de Europese sociaaldemocraten en ze komen voort uit zorgvuldige afwegingen, grondig onderzoek en lange discussies. Daar waren economen en wetenschappers bij betrokken. In de Europese Fractie is de Nederlandse delegatie weliswaar een belangrijke, maar bescheiden speler. Het zou van hoogmoed getuigen om dit onderzoek helemaal over te doen of te gaan steggelen hoe hoog de percentages moeten zijn.
De taak van de fractieleider van de PvdA in Europa is niet om dit onderzoek over te doen of de bovengenoemde percentages tot 2 cijfers achter de komma te verdedigen, maar wel de overwegingen die eraan ten grondslag liggen en het grote principe dat erachter ligt, en daar mensen voor te winnen. Namelijk dat we geen kil Europa willen, maar een warm Europa dat groeit en hoop biedt aan haar inwoners. Een Europa dat voor iedereen werkt!
Foto:PvdA (Flickr)
Allereerst sukses met je nieuwe Blog. Weer als vanouds kritisch, realistisch en komisch.
Ik sluit met volledig aan bij dit artikel. Het gaat namelijk niet alleen werken met bezuinigingsslagen. We moeten ook “Geld over de Balk” preventief aanpakken om juist die bezuinigingen te kunnen voorkomen. De meest actuele dus het parlementair onderzoek naar de woningcorporaties. Echter recentelijk bleek dus ook dat er bij de (ouderen)zorg nogal wat loos is mbt de salarisnorm. Helaas ook elders in de (semi)publieke sector is er het een en ander loos. Patienten zijn klant geworden en doen tegenwoordig hun inkopen in het ziekenhuis. De mens en het welzijn moet weer centraal staan in deze individualistische en materialistische Gadget-samenleving.
Dank voor je reactie. Het is inderdaad verdrietig om te zien dat dat wat gebeurde bij de industriële revolutie ook gebeurt in de dienstensector: mensen vervreemden van het product en iemand die er niet met het direct produceren van het eigenlijke product zijn geld verdient, wordt er het rijkst mee.