Er moet natuurlijk een tijd aanbreken dat ik niet meer alles ga vergelijken met de tijd dat ik Dagelijks Bestuurder was in de Deelgemeente Feijenoord, maar aan het volgende moest ik even denken: een jaar geleden genoot ik nog van de huisgemaakte tavuk sis van Fatma en Ali, die als “gewone” straatbewoners een speeltuin beheren en vanavond at ik ingewikkelde canapeetjes en dronk ik champagne en chique cocktails met VIPs ter gelegenheid van de verjaardag van het VEA. En dat eerste vond ik toch leuker.
Ik was er vanmiddag en een gedeelte van de avond vooral omdat David Plouffe er was er als spreker. Hij hield een betoog over zijn campagne, vlak nadat Hans Anker onderzoeksresultaten had gepresenteerd over de verschillen tussen hoe adverteerders naar advertenties kijken, en hoe consumenten dat doen. De beide boodschappen sloten mooi op elkaar aan, maar ik zal vooral die van Plouffe citeren:
- Neem je doelgroep serieus, behandel ze als volwassenen
- Je kan een produkt niet mooier maken dan het is; wees eerlijk
- Het gaat uiteindelijk om de inhoud, en de ideeën die je erover hebt
- Mensen hebben het gehad met de CEO’s teksten oplezen van papier: het gaat om het persoonlijke contact
- Ga uit van de eigen beleveniswereld van mensen, en niet van de jouwe.
- Hou vast aan je verhaal.
Om te beginnen was het enorm confronterend om een CEO een tekst te zien voorlezen van een papiertje na de oproep van Plouffe om dat nooit meer te doen. De CEO bood Plouffe een prijs aan die in Nederland vast erg belangrijk is, maar waarvan ik me niet kon voorstellen dat die op een ereplaats komt te hangen in huize Plouffe. Ik vond het een nogal genante vertoning.
Maar verder had het ook de aard van een meta-werkelijkheid. Veel praat over hoe adverteerders eerlijker gaan zijn, transparanter en dat zelfregulering de wereld zal redden.
Maar gaat dat nou zo werken? Is de creatieve kracht van de advertentiewereld nu niet juist gelegen in het offensieve opzoeken van de grenzen en monomaan voor het gewin gaan? Zeker in een competatieve wereld?
Want échte verandering komt niet tot stand op bijeenkomsten waar VIPs elkaar de hand staan te schudden, maar in de wijken waar Fatma en Ali zelf de speeltuin beheren, bij de bedrijven waar de mensen échte produkten maken en bij de politiek die gaat om verandering van ideeën, en niet het verkopen ervan. En door een overheid die aan de ene kant dat allemaal mogelijk maakt, maar aan de andere kant de zwaksten beschermd. Bijvoorbeeld tegen de leugens die sommige verkopers van sommige produkten verkondigen. Maar gaat zelfregulering alléén daarvoor zorgen? Lasciate ogni speranza.
Vandaag ben ik dus weer sociaal-democraat geworden. “En dat is winst”. Zeggen we dan in de politiek.
