Yes we can. Calloused hand by calloused hand.

Vanochtend het verkiezingsontbijt in het Kurhaus meegemaakt. Acht jaar geleden stonden we daar om een uur of tien nog in een lege zaal te wachten op een uitslag die pas dagen later zou komen. Vanochtend een heel ander soort dynamiek: de uitslag was al bekend toen de deuren opengingen, en we waren vooral in afwachting van de acceptatiespeech van Barack Obama.

En wat een speech.

Kippenvel. Alle aanwezigen hadden het gevoel iets historisch meegemaakt te hebben. De komende weken zullen de verschillende citaten en verwijzingen vast uitgeplozen worden. Ik vraag me weliswaar af of het campagneteam een checklist heeft gebruikt om de speech te schrijven (“Iets voor de republikeinen… check! Stukje “house divided”… check! Iets voor de homo’s… check!, stukje Bijbel… check!”), maar ik geloof dat niets werd overgeslagen. De dramatiek, de waarden, de motivatie, de historische verwijzingen zaten er allemaal in. Kortom: ambachtelijke politiek.

Dat belooft veel goeds. Net als bij Ahmed Aboutaleb (die zichtbaar ook onder de indruk was van de speech), maakt het namelijk straks niet meer uit wat de afkomst is van de bestuurder, maar of hij een mbachtelijk politicus is; of hij mensen voor zich kan winnen, of hij het vak beheerst, of hij wat voor elkaar kan krijgen, en of hij er ís, als de nood aan de man is.

Behalve voor die mensen die er nog aan moeten wennen dat iemand die in Marokko geboren is burgemeester kan worden, of dat iemand wiens voorouders een andere huidskleur hebben, president van de Verenigde Staten. Zijn die mensen ook nog steeds verbaasd dat een katholiek minister kan worden?

Maar ook die mensen zullen uiteindelijk weten dat verandering mogelijk is. Dat je je niet hoeft te laten leiden door oude vormen en gedachten, en dat verandering vooral mogelijk is door het gewoon… te doen. En dat dat niet alleen geldt voor presidenten en burgemeesters, maar ook voor wethouders en buurtvaders en schoonmakers en leraren en artsen en… en… en…enzovoort.

Yes we can.