Gisteren de premiere bijgewoond van Così fan tutte in de Stopera. Wat een feest weer. Hij moest wat op gang komen, maar vanaf ongeveer de helft heb ik op het puntje van m’n stoel gezeten. Hoewel er nog wel eens geschamperd wordt op de Nederlandse Opera (de mening die nu in vogue is, is “er wordt teveel geld uitgegeven aan decor, en te weinig aan stemmen”), blijf ik iedere keer versteld staan van de wonderen die er op het podium worden verricht. Juist de gelaagdheid in woord, muziek, mise-en-scene, verhaal en achtergrond maken opera opera.
Het verhaal van Così fan tutte is ogenschijnlijk luchtig en simpel. Twee mannen vragen zich af of hun verloofdes trouw blijven, verkleden zich als Albanische edelmannen en proberen elkaars verloofdes voor zich te winnen. Ze slagen daarin, maar vergeven ze aan het end.
De grote aria van Fiordiligi (Virginia Tola) is het hoogtepunt van de avond. Het acteerwerk van Guglielmo en Ferrando ijzersterk. Vooral Guglielmo (gespeeld door Luca Pisaroni) die moeiteloos van een soort jonge Jan Hein Donner is een soort Elvis Presley verandert. Despina (Ingela Bohlin)is de meest sexy vrouw die de avond kent, wat flink wordt uitgebuit. Garry Magee (Don Alfonso) prachtig getypecast als een soort Godfried Bomans of andere pijprokende man uit de jaren ’50. Nogal wat sexuele verwijzingen: van optische borstvergroting tot zelfbevlekking; dat laatste in een scène die te expliciet was en daarmee detoneerde.
Vooral de achtergrond intrigreert me. Wat wil de librettist vertellen? Wat is de mening van de componist? Wat wil de regisseur overbrengen? Welk verhaal wordt hier verteld? Waarvan wil men ons overtuigen?
De setting van gisteren was in de jaren ’50: petticoats, braafheid, handjes-boven-de-dekens maar de belofte van sex. Kortom: het soort maatschappelijk conservatisme waar sommigen vandaag ook nog wel eens naar terug verlangen. Aan het strand, in de zomer, met een braaf feestje waar stoer gezongen en zedig gedanst wordt. Maar: met de bijpassende valse werkelijkheden, intriges, desintresse, en dubbele moraal.
En daarmee werd de uitvoering van gisteren van Così fan Tutte gevaarlijk actueel.
hoi Robbert,inderdaad een fantastische opera, 2x life gezien. Kom er nu niet meer aan toe, de gang naar de Stopera is te veel gedoe. Ik ben blij dat ik zo veel heb gezien! Vorige week in Luzern -klein intiem theater vlak bij hotel- La Bohème van niet Puccini maar Leoncavallo. Was geweldig. Vlgs mij heeft de Nederlandse opera al jarenlang een topstatus! Groet