In hun pogingen politiek aantrekkelijker te maken, hebben veel politici de afgelopen jaren grote stappen gemaakt. Debatten worden vaak op een aantrekkelijke manier (met een kwinkslag of scherpe opmerking) gemaakt, politici laten vaker hun menselijke kant zien, en gaan in jury’s van televisieprogramma’s als Waku Waku zitten zodat de Nederlanders kunnen zien dat ze breed georienteerd zijn.
Dat is mooi.
In de Tweede Kamer worden procedures en regelingen zo veranderd dat het debat beter en scherper gevoerd kan worden. Ik weet niet of de veranderingen zo succesvol zijn (het veranderde vragenuurtje bijvoorbeeld), maar er wordt in ieder geval nagedacht over de manier waarop de relevantie van de Tweede Kamer beter tot uitdrukking komt.
Dat is mooi.
Rutte laat zien dat hij buiten de gedoogcoalitie naar andere meerderheden zoekt om steun te krijgen voor de voorstellen van het Kabinet. Het duale karakter van de kamer wordt daarmee versterkt.
Dat is mooi.
In Kunduz is onlangs een jong stel door de Taliban gestenigd omdat ze buiten de middeleeuwse tradities om van elkaar hielden. De daders worden door de lokale politie gezocht en berecht. Politie die door Nederlanders getraind gaat worden, zodat ze enigszins als politieagenten kunnen functioneren. Onder zeer moeilijke omstandigheden.
Dat is mooi.
Politiek gaat uiteindelijk om de vragen “Wat gebeurt er? Wat vinden we ervan? Wat doen we eraan?”. In die volgorde. Als je die omdraait (eerst iets gaan doen, dan een mening erbij vinden, en vervolgens de feiten erbij verzinnen), krijg je een debat dat in vorm werkelijk fantastisch is, met aantrekkelijke, felle uitspraken, die uiteindelijk helemaal niets bijdragen aan dat wat nu juist de “core business” van politici zou moeten zijn: het instandhouden van de democratie.
Dat is niet mooi.
Bij dat debat bleek niet alleen uit bepaalde zijde het onvermogen om naar de rol van Nederland te kijken binnen de context van wat er in de wereld gebeurt (landen die in een middeleeuwse dicatuur leven), dat we daar tegen zouden moeten zijn, dat we dus daar ook verantwoordelijkheid voor moeten nemen, en dat we dus als land dat de internationale rechtsorde steunt daar mensen naartoe sturen om onderdeel te laten zijn van de oplossing. Met als dieptepunt een kamerlid dat aan Jolande Sap vraagt “hoe haar one-night stand was met Mark Rutte“. Sexistisch en flauw.
Daar moet de PvdA-fractie zich voor schamen.
Maar er werd ook gebruik gemaakt van beeldspraken die volstrekt over the top waren (“de intifada in Nederland), onterecht cynisme (over de pogingen om de situatie in Afghanistan te verbeteren), verdachtmakingen (we lopen alleen maar aan de leiband van de VS) en ongebreidelde domheid (uit gebruikelijke hoek). Hierdoor worden al die pogingen om de politiek aantrekkelijker te maken weer in één klap te niet gedaan.
Dat is afschuwelijk
Respect voor je mening. Maar ik moet zeggen dat ik ook wel respect heb voor het standpunt van de PVDA. Misschien moeten we ons in alle ernst afvragen of de humanitaire (en hieronder schaar ik even zaken als armoede, onderdrukking, mensenrechten, democratie etc.) gedachte de werkelijke reden is voor onze aanwezigheid in Afghanistan, of dat er toch een meer overwegend en minder altruïstisch argument is dat de BV NL ertoe brengt haar jongens en meisjes op te offeren in de Afghaanse zandbak. Want laten we eerlijk zijn humanitaire hotspots zijn er de afgelopen jaren meer dan voldoende geweest in de wereld, en daar hebben we toen als NL ook geen missies naartoe gestuurd. Ná 11 september 2001 ineens dus wel naar Afghanistan. Rara hoe kan dat? En om je even een mooi voorbeeld te geven, Israel gaat mij na aan het hart. Toen dit land zwaar in de penarie zat hebben wij, NL, daar geen troepen naartoe gestuurd. En als ik moet kiezen, wel dan ga ik liever naar Jeruzalem dan naar Kaboel.